MONTFERRAND (Dordogne) Aan de smalle D26 tussen Belvès en Beaumont ligt Montferrand-du-Périgord tegen de hellingen langs de oever van de Couze, een zijriviertje van de Dordogne dat hier eigenlijk nog geen naam mag hebben. Aan het eind van het dorp staat op een nauwelijks meer te lezen bordje ‘Eglise XII siècle piêtions 7 min’.
Het pad brengt je steil omhoog door een kastanjebos naar de akkers te midden waarvan de St-Christophe ligt. We zien een romaans kerkje op een ommuurd kerkhof. Voorzichtig duwen we de gammele houten kerkdeur open. We lopen de koelte en de schemer van de twaalfde eeuw binnen.
In de St-Christophe hangt de oude, doordringende lucht van vochtige kalk. Vanuit het zoldergewelf kijkt een gemoedelijke Christus ons in zijn welgedane majesteit aan. Voor de boeren van Montferrand was Jezus een gezellige dikkerd. Broodmagere armoedzaaiers zagen ze overdag immers al genoeg… Jezus’ handen maken een zegenend gebaar.
Rondom hem staan de vier evangelisten. Lucas heeft de gedaante aangenomen van een stier die tussen de maan en sterren van het gewelf vliegt. Alle wanden zijn indertijd benut om de Middeleeuwse bewoners van Montferrand het verhaal van God, zijn zoon, zijn heiligen en zijn kerk aanschouwelijk te maken.
We kopen ansichtkaarten van de fresco’s door de gevraagde euro’s in de geldbus te gooien en steken kaarsjes op om de eeuwige rust van enkele geliefden te sponsoren. Na een halfuurtje staan we weer buiten. De twaalfde eeuw is een stuk dichterbij dan je denkt.
(juni 2004)