SALAMANCA (Spanje) Het is half acht ’s avonds en de zon schijnt in Salamanca nog zo fel dat de helft van Plaza Mayor zo oogverblindend licht is dat je aan de overkant van het plein nauwelijks iets kunt onderscheiden. We schuiven aan op Plaza Mayor en voor de zoveelste keer zien we een paar uur lang Salamanca langskomen.
Ik hou van pleinen. Straten moeten iets van je. Ze willen de voorbijganger op z’n minst ergens naartoe brengen en dat maakt ze van voorbijgaande aard. Pleinen hoeven niets van je. Je bent er en je mag blijven. Cees Nooteboom omschreef Plaza Mayor heel mooi als ‘een stenen huiskamer’.
In het laatste licht van de dag delen twee ooievaars het luchtruim boven het plein met de zwaluwen. In zo’n huiskamer voel je je snel thuis. Als de lantaarns aanfloepen, zitten we er nog. De ober heeft alles precies onthouden. We eten in bar Llamas in een zijstraatje. Menú del dia, € 7,90, drie gangen, inclusief brood en wijn.
(juni 2003)