LA PALMA (Canarische Eilanden) Voorbij Puerto Naos wordt de gele weg op de kaart een witte weg om als een simpel lijntje in El Remo te eindigen. El Remo, het klinkt als een cowboy-film. Als je de laatste bocht na de laatste bananenplantage gehad hebt, blijkt dat ook ongeveer te kloppen. Een decor van brede stoffige wegen en tientallen lage huisjes.
Hoewel huizen… omgebouwde caravans, onderkomens van spaanplaat en reclameborden, stopcontacten en verlengsnoeren op elektriciteitspalen, partytenten als schuurtjes, hier en daar een ‘echt’ stenen huis. In een poeltje groen algenwater spelen kinderen. Een man voert de duiven voor een houten kapelletje. Onder een steen ligt het overlijdensbericht van señora Dona Sardina.
De bevolking van El Remo bestaat uit arbeiders van de bananenplantages, gestrande hippies en ander vrijgevochten volk dat elkaar hier vond. In de negentiende eeuw ontstonden op de Friese en Drentse heide dorpen die de sociologen de naam ‘desperadokolonies’ gaven. Hier woonde het trotse ‘heidevolk’ dat zijn eigen zaakjes kon regelen. ‘Desperado’ hoor ik de Eagles zingen, ‘You are a hard one, but I know you‘ve got your reasons’.
Sinds een paar jaar heeft El Remo een restaurantje op het strand, ‘You better let somebody love you before it’s too late’, zingen de Eagles.
(maart 2003)