BERLIJN Het is zondagavond en er zit duidelijk onweer in de lucht. We zitten op het terras van Café Orange aan de Oranienburgerstrasse in Berlijn. Het hele terras kijkt naar een groepje agenten rond een geparkeerde scooter aan de overkant van de straat. Ze overleggen met heftige gebaren. Drie politieauto’s met bellende collega’s staan slordig op het trottoir.
We zitten op een bijzondere plek. Naast het café staat de Neue Synagoge. ‘Bitte keine Fahrräder abstellen’ zegt het bordje naast het terras. Het geldt ook voor de overkant van de straat, vandaar de commotie. De Neue Synagoge wordt dag en nacht bewaakt. De jongen van het café wijst naar de leegstaande gebouwen aan de overkant van de Oranienburgerstrasse. Een deel van de ramen van het complex is zelfs dichtgemetseld. Al sinds de heropening van de Neue Synagoge in 1995 gebeurt daar niets, hebben ze hem verteld.
Begin jaren negentig meteen na de Wende werd de Neue Synagoge compleet herbouwd. Na de Kristallnacht in 1938, de geallieerde bombardementen op Berlijn en 45 jaar arrogante nonchalance van de kant van de DDR-machthebbers was er van het enorme complex niet meer dan een ruïne overgebleven.
De agenten aan de overkant zijn eruit. Ze besluiten tot de meest simpele oplossing. Twee stellen zich aan weerszijden van de scooter op en tillen het voorwiel van de grond. De derde duwt. De drie rollen de scooter tweehonderd meter verderop naar de hoek van de volgende straat en de rust keert weer in de Oranienburgerstrasse. Tot het onweer losbarst en de bliksem aan het eind van de straat der Alex in het licht zet, de Fernsehturm op Alexanderplatz.
(augustus 2016)