PAROS (Griekenand) Vissersdorp Naousa in het noorden van Paros doet zijn uiterste best om een beetje op het naburige Mykonos te lijken. In de straatjes vind je de winkeltjes met de Grote Merken. Sommige caféhouders denken dat een serie waxinelichtjes in de boom en een rij gekleurde kussens op een muurtje hen het recht verschaffen om voor drie koffie en een pilsje twintig euro te vragen. Gelukkig heeft Naousa méér te bieden…
Later op de avond komen we er na het terrasje van de waxinelichtjes achter dat je in het gyros-tentje aan het eind van de straat na de bakker voor dezelfde 20 euro ook vier pita gyros, een halve liter witte wijn, een cola en een fles Amstel kunt verteren.
Aan de haven van Naoussa ligt het ene visrestaurant na het andere. Sommige zaken zien er chic uit. Geen papieren kleedjes op tafel vastgezet met een lang elastiek rond de tafelrand. Wél echte servetten en wijnkoelers op aparte tafeltjes.
Andere etablissementen ogen gewoner en drukker. Het drukst is de taverne Moschonas in een hoekje van de haven. Er loopt slechts één personeelslid buiten op het tot de laatste stoel gevulde terras. De man draagt een lang wit hemd en een driekwart witte linnen broek. We dopen hem Daniël omdat-ie op Daniël Lohues lijkt, maar dan een Daniël met een volle zwarte baard.
Onze Daniël heeft alles onder controle bij Moschonas. Hij maakt de tafels schoon, ontvangt gasten, dekt tafels, neemt bestellingen op, serveert drankjes en eten, rekent af, ruimt af. Hij beweegt zich voortdurend in de drafje voort. De rest van de familie Lohues is buiten het gezicht van de gasten in de keuken actief. We horen Daniël zijn familieleden regelmatig en luidruchtig tot grotere activiteit aanzetten.
Als Daniël bij ons komt, bestellen we viermaal het op een bord bij de deur aangeprezen ‘Local Fish with Greek Salad’ à raison van 14,90 euro.
Daniël toont zich aangenaam verrast door onze keuze. ‘A very good choice’, benadrukt hij.
Het is al zo’n beetje donker als ons eten arriveert. De eerste hap bestaat uit een weke massa met veel graten. De tweede hap ook, net als de volgende happen. Alle lokale visjes smaken precies hetzelfde.
Ondertussen loopt Daniël zich de benen uit het lijf. Als hij komt afruimen, vraagt hij enthousiast hoe we het vonden. Geen van ons heeft de moed te zeggen dat we op hier op Paros nog nooit zoiets vreselijks gegeten hebben.
‘Yes, a very good choice’, besluit hij triomfantelijk.
(juni 2012)