EL HIERRO (Canarische Eilanden) Soms overvalt je het gevoel dat je niet verder hoeft. Eigenlijk ben je d'r, realiseer je je. Mooier dan dit wordt het niet. Dat is in diepste wezen het eilandgevoel. Ver weg van de grote-mensenwereld, teruggeworpen op lotgenoten. El Hierro is het ultieme eilandgevoel.
El Hierro is het meest zuidwestelijke van de Canarische Eilanden. Je kunt er vier keer per week met de boot vanaf Los Christianos naartoe. In de negentiende eeuw beschouwde men het eiland als uiteinde van Europa. Tot de nulmeridiaan in 1884 naar Greenwich verhuisde, werd hij eeuwenlang op de kaart over de westkust van El Hierro getrokken. Verder dan hier kon je eigenlijk niet...
In La Restinga in het zuiden van El Hierro komen zo weinig toeristen dat je er alle tijd hebt voor de circa 500 zielen tellende plaatselijke bevolking. Deze bestaat voornamelijk uit vissers, mensen van de kleine scheepswerf, duikers van de tien plaatselijke duikscholen en mensen die in het dorp een winkel, een bar of een restaurant hebben of in de verhuur van appartementen zitten. De rest van de bevolking heeft onduidelijker besognes en kan zich ongegeneerd overgeven aan het eilandgevoel.
Giuseppe is een Italiaan uit Venetië die twintig jaar in Duitsland gewerkt heeft. Hard gewerkt. Met zijn vrouw kwam hij een tijdje terug naar La Restinga omdat ze besloten hadden voortaan te werken om te leven en niet langer te leven om te werken. 's-Avonds om zeven uur gaat hun restaurant in het zijstraatje open en ze zien wel. De zon schijnt elke dag in La Restinga. We proosten met limoncello.
Het is zondagavond. Vandaag lijkt La Restinga uitsluitend bevolkt door mensen die het even te kwaad hebben met hun eilandgevoel. Het begint al als we de lege eetzaal van restaurant La Vieja Pandorga binnenstappen. We zitten nog niet of er komt een oud mannetje binnen dat ongelooflijk dronken is. Na veel soebatten weet hij het meisje achter de bar te bewegen om hem een fles witte wijn te verkopen. Om de lieve vrede te bewaren waarschijnlijk, want ze kijkt af en toe schichtig onze kant even op. De man installeert zich aan een tafeltje en begint hard in zichzelf te praten. Af en toe zing hij even.
Het meisje besluit het niet erger te maken dan het is en laat het mannetje zijn eilandgevoel. We blijven niet lang.
In Bar Mar de Las Calmas aan het boulevardje zijn deze zondagavond om half elf alle vaste gasten dronken. Het voetbal op de twee grote tv's boeit niet echt meer. Iedereen heeft een rijtje lege Dorada-flesjes voor zich staan. Een blonde dame, die hier eens verzeild geraakt moet zijn, bestelt haar zoveelste gin-tonic. Regelmatig gaat ze naar buiten om een sigaret te roken. De volgende morgen zie ik haar weer als ze een pak rode wijn in de supermarkt koopt, en twee pakjes sigaretten. Vanmorgen zit het wel goed met haar eilandgevoel.
Terug op Tenerife moeten we een nacht overblijven om de volgende ochtend het vliegtuig naar huis te kunnen halen. In ons hotel verblijven vannacht meer toeristen dan op El Hierro. Ons eilandgevoel is verdwenen als we de zon ergens richting El Hierro in de oceaan zien zakken.
(maart 2012)