PAXOS (Griekenland) 's-Morgens om tien uur brengt de Antipaxos Lines je in twintig minuten van Gajos op Paxos naar Antipaxos. Terwijl de rest van het ongeveer vijftien personen tellende gezelschapje zich op het Vrika-strand en het naastgelegen Voutoumi-strand installeert, besluiten wij het eiland te gaan verkennen.
Het stenige pad loopt steil omhoog. Na een klein half uur verandert het in een asfaltweggetje met gestapelde muurtjes aan weerszijden. Hier en daar ligt een klein huis tussen de olijfbomen en wijngaarden. Lonely Planet schat het inwonertal van Antipaxos op 50 personen. Af en toe is een boer op zijn land bezig. We groeten elkaar steeds allerhartelijkst.
Dan daalt de weg met een paar scherpe bochten. In een van de bochten staat een betonnen minikapelletje op een hoge voet. De Grieken richten ze op voor hun verkeersslachtoffers. Je moet ongelooflijk veel vastberadenheid en levensmoeheid aan de dag leggen om op Antipaxos als verkeersslachtoffer het leven te kunnen verlaten…
In het baaitje waar we na een uur lopen arriveren, zijn behalve ons vier andere levende wezens aanwezig: een meisje dat aan het vissen is, twee mannen die hun boot verven, en een hond die een beetje trekt met zijn linkerachterpoot. Als we teruggaan, besluit de hond een stukje met ons mee te lopen. Heeft kennelijk niks anders te doen, vandaag.
Na twee uur zijn we terug op het Vrika-strand en zakken we bij onze vrienden neer op de stoeltjes van het terras voor Spiros Taverna. Spiros informeert langs zijn neus weg waar we al die tijd waren. (Grieken willen altijd alles weten.)
'Het eiland over.'
'Why?', vraagt Spiros zich met weidse armgebaren af en haalt wijn en bier voor ons.
(juni 2009)